Wiążąca Informacja Stawkowa (WIS)
Wiążąca informacja stawkowa (WIS) jest decyzją, która ma na celu ułatwić podatnikom stosowanie przepisów dotyczących stawek podatku VAT i zapewnić im w tym zakresie odpowiednią ochronę. Z punktu widzenia podatnika, WIS jest gwarancją, że dla sprzedawanych przez podmiot towarów bądź usług została zastosowana właściwa stawka VAT według klasyfikacji CN (Nomenklatura Scalona) dla towarów lub PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) dla usług. Informacja taka jest wiążąca dla organu podatkowego. Oznacza to, iż pełni funkcję protekcyjną podatnika w przypadku kontroli podatkowej. Jeżeli dojdzie do zakwestionowania stawki VAT dla danego towaru bądź usługi, uzyskana informacja stawkowa uniemożliwia bowiem jej podważenie i skutkuje pozytywnym wynikiem kontroli.
Instytucję WIS statuuje art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług określając ją jako decyzję wydawaną na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług, która zawiera opis towaru albo usługi będących przedmiotem WIS, klasyfikację towaru według działu, pozycji, podpozycji lub kodu Nomenklatury scalonej (CN) albo według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług albo według sekcji, działu, grupy lub klasy Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych albo usługi według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, a także stawkę podatku właściwą dla towaru albo usługi, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4. ww. ustawy. W myśl art. 42b ust. 4 ustawy wniosek o wydanie WIS może zawierać żądanie sklasyfikowania towaru lub usługi na potrzeby stosowania przepisów ustawy oraz przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie, innych niż dotyczące określenia stawki podatku.
Nomenklatura Scalona (CN)
Aby przybliżyć problematykę opodatkowania magazynów energii należy rozpocząć od sposobu klasyfikowania towarów na potrzeby celne oraz podatkowe. Bowiem od prawidłowej klasyfikacji towarów zależy wysokość stawki VAT, która w tym przypadku będzie obowiązywać. Obecnym narzędziem przeznaczonym do klasyfikacji towarów na potrzeby podatku VAT jest Nomenklatura Scalona (CN). Nomenklatura CN grupuje towary w sekcje, działy i poddziały. Każda podpozycja CN posiada ośmiocyfrowy numer kodowy. Dotychczas, aby ustalić, czy konkretny towar może skorzystać z obniżonej stawki VAT (5% lub 8%) konieczne było określenie jego prawidłowego PKWiU. Dopiero w oparciu o tak określoną klasyfikację ustalano, czy dany towar znajduje się w odpowiednim załączniku do ustawy VAT, w którym wymienione są towary podlegające obniżonej stawce podatku. Dzięki nowej matrycy stawek VAT jaką jest CN zidentyfikowanie stawek obniżonych następuje w stosunku do całych działów klasyfikacji CN.
Posługując się interpretacją podatkową WIS z dnia 11 czerwca 2024 r., 0111-KDSB1-1.440.89.2024.3.MC przybliżymy prawidłową klasyfikację towaru – magazyn energii. Proponowana klasyfikacja PKWiU: 27.20.23.0 – Akumulatory niklowo-kadmowe, niklowo-wodorkowe, litowo-jonowe, litowo-polimerowe, niklowo-żelazowe i pozostałe akumulatory elektryczne. Powyższa pozycja mieści się w Sekcji C PKWiU Produkty przetwórstwa przemysłowego. Wskazać należy, że zgodnie z wyjaśnieniami do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, Sekcja C obejmuje produkty przetwórstwa przemysłowego, przez które rozumie się fizyczne lub chemiczne przetwarzanie surowców, materiałów lub półproduktów w nowy wyrób. Surowce, materiały lub półprodukty podlegające przetworzeniu w ramach tej Sekcji są wynikiem działalności rolnej, leśnej, rybołówstwa, górnictwa lub innej działalności wytwórczej. Zatem z wyjaśnień do PKWiU jednoznacznie wynika, że grupowania znajdujące się w Sekcji C obejmują produkty powstałe w wyniku procesu produkcyjnego, czyli sprzedawane bezpośrednio przez producentów.
Świadczenie kompleksowe
Zagadnieniem, z którym warto się zapoznać są świadczenia kompleksowe oraz sposób opodatkowania takich świadczeń. W celu wyjaśnienia powyższej materii bazować będziemy na Wiążącej Informacji Stawkowej z dnia 10 listopada 2023 r., 0111-KDSB1-2.440.240.2023.4.DK rozstrzygającej w przedmiocie dostawy oraz montażu energii elektrycznej (…), który połączony będzie z domową instalacją elektryczną oraz instalacją fotowoltaiczną wytwarzającą energię elektryczną gromadzoną w magazynie energii elektrycznej w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych o powierzchni użytkowej nieprzekraczającej 300 m2, sklasyfikowanych w PKOB 1110. Podkreślić należy, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Jeżeli jednak dwa lub więcej niż dwa świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, są ze sobą tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku VAT.
Powyższe stanowisko potwierdza Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 1 kwietnia 2015 r., sygn. akt I FSK 2134/13, w którym wskazał, że „każda transakcja powinna być zwykle uznawana za odrębną i niezależną, a transakcja złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie pogarszać funkcjonalności podatku VAT. Należy zatem w pierwszej kolejności poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej transakcji, celem określenia, czy podatnik zapewnia klientowi kilka odrębnych świadczeń głównych, czy jedno świadczenie. Przy czym jedno świadczenie występuje w przypadku, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika na rzecz klienta są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny”. TSUE dodaje, że w przypadku, gdy transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich jest ona dokonywana. Charakter danego świadczenia należy oceniać biorąc pod uwagę punkt widzenia nabywcy oraz cechy charakterystyczne tego świadczenia. Pojedyncze świadczenie kompleksowe ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za czynność zasadniczą (główną), podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako czynności pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do czynności zasadniczej. Jeżeli jednak w skład świadczenia wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności zasadniczej, głównej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.
Co więcej, Rzecznik Generalna Juliane Kokott zauważyła, że ,,Jeżeli zespół świadczeń i czynności ustala cenę łączną, w świetle orzecznictwa Trybunału jest to również wskazówka świadcząca o istnieniu jednego świadczenia złożonego. Odwrotnie natomiast: uzgodnienie odrębnych cen za poszczególne elementy świadczenia również jest jedynie wskazówką przemawiającą za istnieniem kilku niezależnych świadczeń”.
O tym czy świadczenie kompleksowe jest dostawą towarów, czy usługą powinien przesądzić element, który w ramach całego świadczenia ma charakter dominujący. Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, natomiast pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku, gdy istotą transakcji będą inne czynności to, mimo że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług.
Biorąc pod uwagę ww. aspekty pomocne przy określaniu świadczenia głównego należy wskazać, że we wspomnianej interpretacji podatkowej klient w pierwszej kolejności zainteresowany jest kupnem magazynu energii elektrycznej, natomiast montaż w tym wypadku jest elementem pomocniczym. W związku z powyższym, opisany we wniosku towar klasyfikowany jest do działu 85 Nomenklatury scalonej (CN) oraz nie został objęty obniżoną stawką podatku od towarów i usług. Jego dostawa, import lub wewnątrzwspólnotowe nabycie podlega opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146ea pkt 1 oraz art. 146ef ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.
Niniejsza WIS jest ważna, jeśli w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zwolnienie podmiotowe lub przedmiotowe od podatku od towarów i usług (art. 42a ustawy). W zakresie wyeliminowania lub zastosowania zwolnienia Wnioskodawca może zwrócić się o interpretację indywidualną do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Należy bowiem pamiętać, że w zakresie objętym WIS nie wydaje się interpretacji indywidualnych. WIS nie rozstrzyga o zastosowaniu zwolnienia od podatku VAT. Wydawana jest wyłącznie w zakresie opodatkowania stawką 0%, 5%, 8% lub 23%, z wyjątkiem opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz eksportu towarów. Wspomnianą interpretacją podatkową indywidulną omówimy w dalszej części artykułu.
Ulga termomodernizacyjna
Często zadawanym pytaniem kierowanym do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (KIS) przez podatników jest możliwość odliczenia kosztu zakupu magazynu energii w ramach ulgi termomodernizacyjnej. W rozpatrzeniu tej kwestii posłużą nam interpretacje podatkowe indywidualne z dnia 16 maja 2024 r., 0112-KDIL2-1.4011.286.2024.2.PW oraz z dnia 28 lutego 2024 r., 0112-KDIL2-1.4011.961.2023.2.JK. Powyższy rodzaj interpretacji wydawany jest na wniosek zainteresowanego, w jego indywidualnej sprawie i stanowi odrębny rodzaj ochrony prawnopodatkowej.
Zgodnie z art. 26h ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ulga termomodernizacyjna przysługuje właścicielowi lub współwłaścicielowi istniejącego już budynku mieszkalnego jednorodzinnego w rozumieniu art. 3 pkt 2a ustawy – Prawo budowlane. Podatnik będący właścicielem lub współwłaścicielem takiego budynku mieszkalnego jednorodzinnego ma prawo odliczyć od podstawy obliczenia podatku, wydatki poniesione w roku podatkowym na materiały budowlane, urządzenia i usługi, związane z realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego w tym budynku, które zostanie zakończone w okresie 3 kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.
Adresatami ulgi termomodernizacyjnej są podatnicy podatku dochodowego opłacający podatek według skali podatkowej, 19% stawki podatku, będący właścicielami lub współwłaścicielami jednorodzinnych budynków mieszkalnych, ponoszący wydatki na realizację przedsięwzięć termomodernizacyjnych. Prawo do odliczenia przedmiotowej ulgi przysługuje także podatnikom opłacającym ryczałt od przychodów ewidencjonowanych w myśl art. 11 ust. 1 i 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.
Katalog wydatków podlegających odliczeniu znajduje się w załączniku do rozporządzenia Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 21 grudnia 2018 r. w sprawie określenia wykazu rodzajów materiałów budowlanych, urządzeń i usług związanych z realizacją przedsięwzięć termomodernizacyjnych. Analizując wydatki podlegające odliczeniu wnioskujemy, iż uldze podlegają wydatki ściśle związane z termomodernizacją istniejącego budynku, poniesione na jego docieplenie i modernizacje systemu grzewczego. Należy pamiętać, że tylko i wyłącznie w zakresie tych wydatków, podatnikowi przysługuje ulga termomodernizacyjna.
Wydatki podlegające odliczeniu w ramach omawianej ulgi należy rozliczyć w zeznaniu podatkowym składanym za rok, w którym poniesiono wydatki. Kwota odliczenia nie może przekroczyć 53 000 zł w odniesieniu do wszystkich realizowanych przedsięwzięć termomodernizacyjnych w poszczególnych budynkach, których podatnik jest właścicielem lub współwłaścicielem. Wysokość wydatków ustala się na podstawie faktur wystawionych przez podatnika podatku od towarów i usług niekorzystającego ze zwolnienia od tego podatku. Jeżeli poniesione wydatki były opodatkowane podatkiem od towarów i usług, za kwotę wydatku uważa się wydatek wraz z podatkiem od towarów i usług, o ile podatek ten nie został odliczony na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług. Za datę poniesienia wydatku uważa się dzień wystawienia faktury.
Wydatki, których podatnik nie poniósł, gdyż zostały mu zrefinansowane (zwrócone) nie podlegają odliczeniu. Odliczeniu podlegają te wydatki, których ciężar ekonomiczny ponosi podatnik (uszczuplają jego majątek). Nie ma także możliwości odliczenia wydatków, które w jakiejkolwiek formie pomniejszyły już zobowiązanie podatkowe podatnika. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki.
W katalogu wydatków podlegających odliczeniu znajdującym się w załączniku do ww. rozporządzenia Ministra Inwestycji i Rozwoju w części 1 w punkcie 13 zostało wskazane ogniwo fotowoltaiczne wraz z osprzętem. Natomiast w części 2 w punkcie 13 wskazano montaż instalacji fotowoltaicznej. Zatem jeżeli osprzęt instalacji fotowoltaicznej stanowi jej integralną część, jest ulepszeniem, w wyniku którego następuje zmniejszenie zapotrzebowania na energię bądź częściowa zmiana źródeł energii na źródła odnawialne i dodatkowo jest wymieniony w Rozporządzeniu Ministra – posiadacze instalacji fotowoltaicznej mają możliwość odliczenia kosztu zakupu magazynu energii w ramach ulgi termomodernizacyjnej.
W razie pytań i wątpliwości związanych z powyższą materią zapraszamy do kontaktu z naszymi ekspertami:
Piotrem Włodawcem: wlodawiec[at]prokurent.com
Łukaszem Moczydłowskim: moczydlowski [at] prokurent.com
Pawłem Wróblewskim: p.wroblewski [at] elbudbis.pl
Autorzy:
Piotr Włodawiec – Radca prawny / Starszy Partner
Łukasz Moczydłowski – Adwokat / Starszy Partner
Paweł Wróblewski – Prezes Zarządu ElbudBis
Relkonds
Materiał przygotowany we współpracy z:
